Vakantie?

Af en toe moet ook een uitvaartondernemer de accu opladen zonder werk, hoe mooi dat werk ook is. Bij voorkeur ergens anders dan thuis.
Lastig plannen in dit vak met onvoorspelbare werktijden. Sinds begin 2018 kan ik compagnon Annette Verbruggen vragen om nieuwe meldingen van me over te nemen tijdens mijn afwezigheid. Maar als er iemand overlijdt die me erg nabij is voelt dat toch niet goed. Dan komen we liever terug. Daarom gaan we niet verder weg dan pakweg 2,5 uur rijden.

Zomer 2016 bijv. zaten we met goeie vrienden in de tuin. “Ik denk dat ik je vóór het eind van het jaar nodig heb voor mijn moeder,” zei één van hen.
Zeven jaar eerder hadden we zijn vader begraven op Het Stille Hofje. Daar moest moeder natuurlijk worden bijgezet als het zo ver zou zijn.
“Wanneer gaan jullie op vakantie?” Het eerste weekeinde van september. Zal geen probleem zijn, dachten we gezamenlijk, zó snel zal het niet gaan.
Toch wel, zo bleek.

Eind augustus kwam hij weer even langs: “Wanneer ga je ook alweer weg? O jee….ik denk dat ik je precies die week nodig heb….”
Ik kende ook zijn moeder al járen, en wist hoe ze ondragelijk leed aan dit leven zonder haar man. Plus al snel na zijn overlijden onder het toenemende juk van dementie. Wat gun je zo’n hoogbejaarde vrouw dan verlossing door de dood….

Geen twijfel, voor deze mensen verschoven wij natuurlijk onze vakantie.
Mevrouw overleed drie dagen voordat we hadden zullen vertrekken. Ons vakantieadres was al ingelicht dat we niet zondag zouden komen maar later. Het werd de woensdagavond daarna.
We konden ter plekke ons verblijf toch nog een volle week genieten waarna ik weer hélemaal fris klaar stond voor wie me nodig had.